Giovanni Papini

Minn Wikipedija, l-enċiklopedija l-ħielsa
Giovanni Papini
Ħajja
Twelid Firenze, 9 Jannar 1881
Nazzjonalità Italja
Renju tal-Italja
Mewt Firenze, 8 Lulju 1956
Post tad-dfin Cimitero delle Porte Sante
Kawża tal-mewt  (sklerożi laterali amjotrofika)
Edukazzjoni
Lingwi Taljan
Okkupazzjoni
Okkupazzjoni poeta
ġurnalist
kittieb
kritiku letterarju
bijografu
kittieb tal-fantaxjenza
filosofu
Premjijiet
List
Nominat għal
uri
Sħubija Accademia delle Arti del Disegno (en) Translate
Moviment artistiku proża poetika

Giovanni Papini (twieled fid-9 ta’ Jannar 1881 – miet fit-8 ta’ Lulju 1956) kien ġurnalista, saġġista, rumanzier, kittieb tal-istejjer qosra, poeta, kritiku letterarju u filosfu Taljan. Huwa kien figura letterarja kontroversjali tal-bidu u ta’ nofs is-seklu 20. Huwa kien l-ewwel rappreżentant u promotur tal-pragmatiżmu Taljan, u l-iktar wieħed entużjast.[1] Papini kien ammirat għall-istil tal-kitba tiegħu u huwa kemm-il darba daħal f’polemiki jaħarqu. Huwa kien involut fil-movimenti avant-garde bħall-Futuriżmu u l-Post-Dekadentiżmu, kien jgħaddi minn pożizzjoni politika u filosofika għall-oħra, qatt ma kien sodisfatt u ma kellux kwiet f’ġismu: huwa kkonverta mill-antikleriżmu u l-ateiżmu għall-Kattoliċiżmu, u għadda mill-intervenzjoniżmu konvint – qabel l-1915 – għall-avversjoni għall-gwerra. Fis-snin 30 tas-seklu 20, wara li għadda mill-individwaliżmu għall-konservattiviżmu, finalment sar faxxista, filwaqt li baqa’ jħaddan avversjoni għan-Nażiżmu.

Bħala wieħed mill-fundaturi tal-ġurnali Leonardo (1903) u Lacerba (1913), huwa kien iqis il-letteratura bħala “azzjoni” u lill-kitbiet tiegħu tahom ton irriverenti u ta’ prietka. Għalkemm kien awtodidatta, huwa kien editur u kittieb ikonoklastiku influwenti, b’rwol minn ta’ quddiem fil-Futuriżmu Taljan u l-movimenti letterarji bikrin taż-żgħażagħ. Meta kien jaħdem f’Firenze, huwa pparteċipa b’mod attiv fil-movimenti letterarja filosofiċi u politiċi barranin bħall-intuwitiżmu Franċiż ta’ Bergson u l-pragmatiżmu Anglo-Amerikan ta’ Peirce u James. Huwa ppromwova l-iżvilupp tal-kultura u l-ħajja Taljana bi tnissil individwalistiku u oniriku tal-ħajja u tal-arti. Barra minn hekk, kien jitkellem favur it-twemmin reliġjuż tal-Kattoliċiżmu Ruman.

Is-suċċess letterarju ta’ Papini beda b’Il Crepuscolo dei Filosofi (L-Għabex tal-Filosfi), ippubblikat fl-1906, u l-pubblikazzjoni tiegħu tal-1913 tar-rumanz awtobijografiku Un Uomo Finito (Raġel Spiċċut).

Minħabba l-għażliet ideoloġiċi tiegħu, ix-xogħol ta’ Papini kważi ntesa wara mewtu[2], għalkemm iktar ’il quddiem ġie evalwat mill-ġdid u reġa’ ġie apprezzat: fl-1975, il-kittieb Arġentin Jorge Luis Borges sostna li Papini kien awtur “li ma kienx jistħoqqlu jiġi minsi”.

Ħajja bikrija[immodifika | immodifika s-sors]

Id-dar f’Firenze fejn kien joqgħod Papini

Papini twieled f’Firenze bħala iben bejjiegħ mudest tal-għamara (u eks membru tal-Qomos Ħomor ta’ Giuseppe Garibaldi) minn Borgo degli Albizi, Papini ġie mgħammed bil-moħbi minn ommu biex tevita l-antikleriżmu aggressiv ta’ missieru. Huwa kien awtodidatta kważi għalkollox, qatt ma ngħata lawrija universitarja uffiċjali, u l-ogħla livell ta’ edukazzjoni tiegħu kien ċertifikat tat-tagħlim.[3] Papini kellu tfulija rustika u ta’ solitudni. Huwa kellu avversjoni qawwija għal kull twemmin, għall-knejjes kollha, kif ukoll għal kwalunkwe forma ta’ servitù (li huwa kin iqis li kienet kollegata mar-reliġjon); huwa ssaħħar bl-idea li jikteb enċiklopedija fejn il-kulturi kollha setgħu jinġabru flimkien fil-qosor.

Huwa tħarreġ fl-Istituto di Studi Superiori (1900-1902), għallem għal sena fl-iskola Anglo-Taljana u mbagħad kien il-librar tal-Mużew tal-Antropoloġija mill-1902 sal-1904.[4] Il-ħajja letterarja attirat lil Papini, li fl-1903 waqqaf ir-rivista Il Leonardo, li għaliha kkontribwixxa b’artikli bil-psewdonimu ta’ "Gian Falco".[5] Fost il-kollaboraturi tiegħu kien hemm Giuseppe Prezzolini, Borgese, Vailati, Costetti u Calderoni.[6] Permezz ta’ din ir-rivista, Papini u l-kontributuri tiegħu introduċew fl-Italja ħassieba importanti bħal Kierkegaard, Peirce, Nietzsche, Santayana u Poincaré. Iktar ’il quddiem huwa ngħaqad mal-persunal ta’ Il Regno[7], pubblikazzjoni nazzjonalista mmexxija minn Enrico Corradini, li fforma l-Associazione Nazionalistica Italiana, biex tappoġġa l-espansjoniżmu kolonjali tal-pajjiż.

Papini ltaqa’ ma’ William James u Henri Bergson, li influwenzaw ferm ix-xogħlijiet bikrin tiegħu.[8] Huwa beda jippubblika stejjer qosra u saġġi: fl-1906 "Il Tragico Quotidiano" (Il-Ħajja Traġika ta’ Kuljum), fl-1907 "Il Pilota Cieco" (Il-Bdot Għami) u "Il Crepuscolo dei Filosofi" (L-Għabex tal-Filosfi). Dan tal-aħħar ħoloq polemika ma’ figuri intellettwali stabbiliti u diversi, fosthom Immanuel Kant, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Auguste Comte, Herbert Spencer, Arthur Schopenhauer, u Friedrich Nietzsche.

Papini pproklama l-mewt tal-filosofija u tiġrif tal-ħsieb innifsu. Għal żmien qasir kien midħla tal-Futuriżmu[9][10] u forom vjolenti u liberatorji oħra tal-Moderniżmu.[11]

Fl-1907 Papini żżewweġ lil Giacinta Giovagnoli u l-koppja kellha żewġt ibniet, Viola u Gioconda.[12]

Qabel u matul l-Ewwel Gwerra Dinjija[immodifika | immodifika s-sors]

Tpinġija ta’ Papini magħmula minn Julius Zirinsky

Qabel ma ħalla r-rivista Il Leonardo fl-1907, Giovanni Papini waqqaf diversi rivisti oħra. L-ewwel ippubblika La Voce fl-1908, imbagħad L'Anima flimkien ma’ Giovanni Amendola u Prezzolini. Fl-1913 (eżatt qabel ma l-Italja daħlet fl-Ewwel Gwerra Dinjija) huwa beda Lacerba (1913-1915). Għal tliet snin Papini kien korrispondent għall-Mercure de France u iktar ’il quddiem kien kritiku letterarju għal La Nazione.[13] Għall-ħabta tal-1918 huwa ħoloq rivista oħra, La Vraie Italie, flimkien ma’ Ardengo Soffici.

Huwa kiteb ukoll kotba oħra. Il-ktieb tiegħu Parole e Sangue (Kliem u Demm) wera l-ateiżmu fundamentali tiegħu dak iż-żmien. Barra minn hekk, Papini prova joħloq skandlu billi jispekula li Ġesù u Ġwanni l-Appostlu kellhom relazzjoni omosesswali.[14] Fl-1912 huwa ppubblika l-iktar xogħol magħruf tiegħu, l-awtobijografija Un Uomo Finito (Raġel Spiċċut).

Fil-ġabra ta’ proża poetika tiegħu tal-1915 Cento Pagine di Poesia (segwita minn Buffonate, Maschilità, u Stroncature), Papini qiegħed lilu nnifsu wiċċ imb wiċċ ma’ Giovanni Boccaccio, William Shakespeare, Johann Wolfgang von Goethe, iżda anke kontemporanji bħal Benedetto Croce u Giovanni Gentile, u dixxipli inqas prominenti ta’ Gabriele D'Annunzio. Kritiku kiteb dwaru:

Giovanni Papini [...] huwa wieħed mill-ifjen imħuħ fl-Italja ta’ llum. Huwa rappreżentant eċċellenti tat-tfittxija bla rażan tal-modernità għall-verità, u x-xogħol tiegħu juri indipendenza friska msawra mhux daqstant fuq l-hekk imsejħa indipendenza, fuq l-injoranza tal-imgħoddi, iżda fuq l-istudju u l-fehim tagħha.[15]

Huwa ppubblika l-versi fl-1917, raggruppati bit-titlu Opera Prima. Fl-1921, Papini ħabbar li sar Kattoliku Ruman[16][17], u ppubblika Storia di Cristo (L-Istorja ta’ kristu), ktieb li ġie tradott bi tlieta u għoxrin lingwa u li kellu suċċess mad-dinja kollha.[18]

Wara xogħlijiet oħra bil-versi, huwa ppubblika s-satira Gog (1931) u s-saġġ Dante Vivo (Dante Ħaj; 1933).[19]

It-Tieni Gwerra Dinjija u l-kollaborazzjonijiet mal-Faxxiżmu[immodifika | immodifika s-sors]

Karikatura ta’ Papini magħmula minn Carlo Carrà u Ardengo Soffici, 1922

Huwa sar għalliem fl-Università ta’ Bologna fl-1935, meta l-awtoritajiet Faxxisti kkonfermaw “ir-reputazzjoni impekkabbli” ta’ Papini permezz tal-ħatra tiegħu. Fl-1937, Papini ppubblika l-unika volum tal-iStoria della Letteratura Italiana tiegħu, li ddedika lil Benito Mussolini: "lid-Duce, ħabib tal-poeżija u tal-poeti"[20], wara li ngħata karigi għoljin fid-dinja akkademika, speċjalment fl-istudju tar-Rinaxximent Taljan. Fl-1940 l-iStoria della Letteratura Italiana ġiet ippubblikat fil-Ġermanja Nażista bit-titlu L-Italja Eterna: Il-Kobor fl-Imperu tal-Ittri (bil-Ġermaniż: Ewiges Italien – Die Großen im Reich seiner Dichtung).

Papini kien il-Viċi President tal-Europäische Schriftstellervereinigung (jiġifieri l-Lega tal-Kittieba Ewropej), li ġiet stabbilita minn Joseph Goebbels fl-1941-1942.[21] Meta r-reġim Faxxista sfaxxa fl-1943, Papini daħal f’kunvent Franġiskan f’La Verna, bl-isem ta’ "Fra' Bonaventura".[22]

L-aħħar snin[immodifika | immodifika s-sors]

Huwa ġie skreditat kważi għalkollox fl-aħħar tat-Tieni Gwerra Dinjija[23], Papini ġie difiż mid-dritt politiku Kattoliku. Ix-xogħol tiegħu kkonċentra fuq suġġetti differenti, inkluż bijografija ta’ Mikelanġlu, filwaqt li kompla jippubblika saġġi traġiċi u kiebja. Huwa kkollabora mal-Corriere della Sera, u kkontribwixxa b’artikli li ġew ippubblikati bħala volum wara mewtu.

Il-qabar ta’ Papini fiċ-Cimitero delle Porte Sante, Firenze

Papini kien ilu jbati minn paraliżi progressiva (minħabba l-marda fin-newroni taċ-ċaqliq, magħrufa iktar bħala l-paraliżi muskolari progressiva jew ALS[24]) u għama matul l-aħħar snin ta’ ħajtu. Huwa miet meta kellu 75 sena.[25]

Skont l-istoriku tal-arti Richard Dorment[26][27][28], ir-reġim ta’ Francisco Franco u n-NATO użaw is-sensiela ta’ intervisti immaġinarji ta’ Papini (Il Libro Nero, 1951) bħala propaganda kontra Pablo Picasso[29], sabiex jimminaw b’mod drastiku l-immaġni pro-Komunista tiegħu. Fl-1962, l-artist staqsa lill-bijografu tiegħu Pierre Daix, biex jesponi l-intervista taparsi, u hu għamel dan fil-Les Lettres Françaises.[30]

Papini kien ammirat minn Bruno de Finetti, il-fundatur ta’ teorija soġġettiva tal-probabbiltà, u minn Jorge Luis Borges, li sostna li Papini kien awtur “li ma kienx jistħoqqlu jiġi minsi” u inkluda wħud mill-istejjer tiegħu fil-Librerija ta’ Babel.[31]

Kultura popolari[immodifika | immodifika s-sors]

Pubblikazzjonijiet[immodifika | immodifika s-sors]

  • La Teoria Psicologica della Previsione (1902).
  • Sentire Senza Agire e Agire Senza Sentire (1905).
  • Il Crepuscolo dei Filosofi (1906).
  • Il Tragico Quotidiano (1906).
  • La Coltura Italiana (ma’ Giuseppe Prezzolini, 1906).
  • Il Pilota Cieco (1907).
  • Le Memorie d'Iddio (1911).
  • L'Altra Metà (1911).
  • La Vita di Nessuno (1912).
  • Parole e Sangue (1912).
  • Un Uomo Finito (1913).
  • Ventiquattro Cervelli (1913).
  • Sul Pragmatismo: Saggi e Ricerche, 1903–1911 (1913).
  • Almanacco Purgativo 1914 (ma’ Ardengo Soffici et al., 1913).
  • Buffonate (1914).
  • Vecchio e Nuovo Nazionalismo (ma’ Giuseppe Prezzolini, 1914).
  • Cento Pagine di Poesia (1915).
  • Maschilità (1915).
  • La Paga del Sabato (1915).
  • Stroncature (1916).
  • Opera Prima (1917).
  • Polemiche Religiose (1917).
  • Testimonianze (1918).
  • L'Uomo Carducci (1918).
  • L'Europa Occidentale Contro la Mittel-Europa (1918).
  • Chiudiamo le Scuole (1918).
  • Giorni di Festa (1918).
  • L'Esperienza Futurista (1919).
  • Poeti d'Oggi (ma’ Pietro Pancrazi, 1920).
  • Storia di Cristo (1921).
  • Antologia della Poesia Religiosa Italiana (1923).
  • Dizionario dell'Omo Salvatico (ma’ Domenico Giuliotti, 1923).
  • L'Anno Santo e le Quattro Paci (1925).
  • Pane e Vino (1926).
  • Gli Operai della Vigna (1929).
  • Sant'Agostino (1931).
  • Gog (1931).
  • La Scala di Giacobbe (1932).
  • Firenze (1932).
  • Il Sacco dell'Orco (1933).
  • Dante Vivo (1933).
  • Ardengo Soffici (1933).
  • La Pietra Infernale (1934).
  • Grandezze di Carducci (1935).
  • I Testimoni della Passione (1937).
  • Storia della Letteratura Italiana (1937).
  • Italia Mia (1939).
  • Figure Umane (1940).
  • Medardo Rosso (1940).
  • La Corona d'Argento (1941).
  • Mostra Personale (1941).
  • Prose di Cattolici Italiani d'Ogni Secolo (ma’ Giuseppe De Luca, 1941).
  • L'Imitazione del Padre. Saggi sul Rinascimento(1942).
  • Racconti di Gioventù (1943).
  • Cielo e Terra (1943).
  • Foglie della Foresta (1946).
  • Lettere agli Uomini di Papa Celestino VI (1946).
  • Primo Conti (1947).
  • Santi e Poeti (1948).
  • Passato Remoto (1948).
  • Vita di Michelangiolo (1949).
  • Le Pazzie del Poeta (1950).
  • Firenze Fiore del Mondo (with Ardengo Soffici, Piero Bargellini and Spadolini, 1950).
  • Il Libro Nero (1951).
  • Il Diavolo (1953).
  • Il Bel Viaggio (with Enzo Palmeri, 1954).
  • Concerto Fantastico (1954).
  • Strane Storie (1954).
  • La Spia del Mondo (1955).
  • La Loggia dei Busti (1955).
  • Le Felicità dell'Infelice (1956).

Wara mewtu

  • L'Aurora della Letteratura Italiana: Da Jacopone da Todi a Franco Sacchetti (1956).
  • Il Muro dei Gelsomini: Ricordi di Fanciullezza (1957).
  • Giudizio Universale (1957).
  • La Seconda Nascita (1958).
  • Dichiarazione al Tipografo (1958).
  • Città Felicità (1960).
  • Diario (1962).
  • Schegge (Articles published in Corriere della Sera, 1971).
  • Rapporto sugli Uomini (1978).

Xogħlijiet miġbura flimkien[immodifika | immodifika s-sors]

  • Tutte le Opere di Giovanni Papini, 11-il volum, Milan: Mondadori (1958–66)

Xogħlijiet tradotti bl-Ingliż[immodifika | immodifika s-sors]

  • Four and Twenty Minds. New York: Thomas Y. Crowell Company, 1922.
  • The Story of Christ. London: Hodder and Stoughton, 1923 [Rapp. bħala Life of Christ. New York: Harcourt, Brace and Co., 1923].
  • The Failure. New York: Harcourt, Brace and Company, 1924 [Rapp. bħala A Man-Finished. Londra: Hodder & Stoughton, 1924].
  • The Memoirs of God. Boston: The Ball Publishing Co., 1926.
  • A Hymn to Intelligence. Pittsburgh: The Laboratory Press, 1928.
  • A Prayer for Fools, Particularly Those we See in Art Galleries, Drawing-rooms and Theatres. Pittsburgh: The Laboratory Press, 1929.
  • Laborers in the Vineyard. Londra: Sheed & Ward, 1930.
  • Life and Myself, tradott minn Dorothy Emmrich. New York: Brentano's, 1930.
  • Saint Augustine. New York: Harcourt, Brace and Co., 1930.
  • Gog, tradott minn Mary Prichard Agnetti. New York: Harcourt, Brace and Co., 1931.
  • Dante Vivo. New York: The Macmillan Company, 1935.
  • The Letters of Pope Celestine VI to All Mankind. New York: E.P. Dutton & Co., Inc., 1948.
  • Florence: Flower of the World. Firenze: L'Arco, 1952 [ma’ Ardengo Soffici u Piero Bargellini].
  • Michelangelo, his Life and his Era. New York: E. P. Dutton, 1952.
  • The Devil; Notes for Future Diabology. New York: E.P. Dutton, 1954 [Londra: Eyre & Spottiswoode, 1955].
  • Nietzsche: An Essay. Mount Pleasant, Michigan: Enigma Press, 1966.
  • "The Circle is Closing." Lawrence Rainey (ed.), Futurism: An Anthology, Yale University Press, 2009.

Selezzjoni ta’ artikli[immodifika | immodifika s-sors]

  • "Philosophy in Italy," The Monist 8 (4), Lulju 1903, pp. 553–585.
  • "What Pragmatism is Like," Popular Science Monthly, Vol. LXXI, Ottubru 1907, pp. 351–358.
  • "The Historical Play," The Little Review 6 (2), pp. 49–51.
  • "Ignoto," The New Age 26 (6), 1919, p. 95.
  • "Buddha," The New Age 26 (13), 1920, pp. 200–201.
  • "Rudolph Eucken" The Open Court, 38 (5), Mejju 1924, pp. 257–261.

Stejjer qosra[immodifika | immodifika s-sors]

  • "The Debt of a Day," The International 9 (4), 1915, pp. 105–107.
  • "The Substitute Suicide," The International 10 (5), 1916, pp. 148–149.
  • "Four-Hundred and Fifty-Three Love Letters," The Stratford Journal 3 (1), 1918, pp. 9–12.
  • "The Beggar of Souls" The Stratford Journal 4, 1919, p. 59–64.
  • "Life: The Vanishing Mirror," Vanity Fair 13 (6), 1920, p. 53.
  • "Don Juan's Lament," Vanity Fair 13 (10), 1920, p. 43.
  • "An Adventure in Introspection," Vanity Fair 13 (10), 1920, p. 65.
  • "Having to do with Love – and Memory," Vanity Fair 14 (2), 1920, p. 69.
  • "For no Reason," Vanity Fair 14 (3), 1920, pp. 71, 116.
  • "The Prophetic Portrait," Vanity Fair 14 (4), 1920, p. 73.
  • "The Man who Lost Himself," Vanity Fair 14 (5), 1920, p. 35.
  • "Hope," Vanity Fair 14 (6), 1920, p. 57.
  • "The Magnanimous Suicide," Vanity Fair 15 (1), 1920, p. 73.
  • "The Lost Day," Vanity Fair 15 (3), 1920, pp. 79, 106.
  • "Two Faces in the Well," Vanity Fair 15 (4), 1920, p. 41.
  • "Two Interviews with the Devil," Vanity Fair 15 (5), 1921, pp. 59, 94.
  • "The Bartered Souls," Vanity Fair 15 (6), 1921, p. 57.
  • "The Man Who Could Not be Emperor," Vanity Fair 16 (1), 1921, p. 41.
  • "A Man Among Men — No More," Vanity Fair 16 (2), 1921.
  • "His Own Jailer," The Living Age, id-9 ta’ Diċembru 1922.
  • "Pallas and the Centaur," Italian Literary Digest 1 (1), April 1947.

Referenzi[immodifika | immodifika s-sors]

  1. ^ Lachs, John; B. Talisse, Robert (2008). American Philosophy: An Encyclopedia. p. 562.
  2. ^ "LETTERATURA ITALIANA a cura di Paola Italia GIOVANNI PAPINI-GIUSEPPE PREZZOLINI" (PDF).
  3. ^ Marrone, Gaetana; Puppa, Paolo (2006). Encyclopedia of Italian Literary Studies. p. 1347.
  4. ^ Catholic authors :contemporary biographical sketches, 1930-[1952] /. Newark [N.J.]
  5. ^ Boyd, Ernest (1925). "Giovanni Papini." In: Studies from Ten Literatures. New York: Charles Scribner's Sons, p. 167.
  6. ^ Kunitz, Stanley (1931). "Giovanni Papini." In: Living Authors: A Book of Biographies. New York: The H.W. Wilson company, p. 314.
  7. ^ Bondanella, Peter; Bondanella, Julia Conway; Shiffman, Jody Robin (2001-01-01). Cassell Dictionary Italian Literature (bl-Ingliż). A&C Black. Ċitazzjoni għandu parametr mhux magħruf u vojt: |iktar= (għajnuna)
  8. ^ Orlandi, Daniela (2007). "Papini (1881–1856)." In: Encyclopedia of Italian Literary Studies, Paolo Puppa & Luca Somigli (eds.), Vol. I. Taylor & Francis, p. 1347.
  9. ^ Collins, Joseph; Butler, Samuel; D'Annunzio, Gabriele; Panzini, Alfredo; Papini, Giovanni (1920). Idling in Italy: studies of literature and of life. New York, Scribner.
  10. ^ Clough, Rosa Trillo (1961). Futurism :the story of a modern art movement, a new appraisal. New York :.Manutenzjoni CS1: punteġġjatura żejda (link)
  11. ^ Sharkey, Stephen & Robert S. Dombronski (1976). "Revolution, Myth and Mythical Politics: The Futurist Solution," Journal of European History 6 (23), pp. 231–247.
  12. ^ Orlandi, Daniela (2007), p. 1347.
  13. ^ Hoehn, Matthew (1948), p. 607.
  14. ^ Orlandi, Daniela (2007), p. 1347.
  15. ^ Goldberg, Isaac (1919). "The Intellectual Ferment in Post-Bellum Italy," The Bookman, Vol. L, No. 2, p. 158.
  16. ^ Sanctis, Sante de (1927). Religious Conversion, a Bio-Psychological Study. London: K. Paul, Trench, Trubner & Co., ltd., p. 280.
  17. ^ Livingston, Arthur (1950). "Papini Tells of his Intellectual Adventures." In: Essays on Modern Italian Literature. New York: S.F. Vanni, pp. 56–68.
  18. ^ Tendencies of the Modern Novel. Freeport, N.Y.: Books for Libraries Press, Inc., pp. 130–131.
  19. ^ Beckett, Samuel (1934). Papini's Dante. London: Hodder and Stoughton.
  20. ^ Traversi, D.A. (1939). "Giovanni Papini and Italian Literature," Scrutiny 7 (4), p. 415.
  21. ^ Hausmann, Frank-Rutger (2004). "Dichte, Dichter, tage nicht!" Die Europäische Schriftsteller-Vereinigung in Weimar 1941–1948. Frankfurt am Main: Vittorio Klostermann, p. 210 ISBN 3-465-03295-0
  22. ^ Orlandi, Daniela (2007), p. 1347.
  23. ^ Lachs, John (2008-03-31). American Philosophy: An Encyclopedia. 1. Volume. New York, NY: Routledge. p. 562. ISBN 978-1-135-94887-0.
  24. ^ Roberto Ridolfi, Vita di Giovanni Papini, 1987, pp. 211-212.
  25. ^ "Giovanni Papini, Author, Is Dead; Italian Philosopher, 75, Who Wrote 'Life of Christ,' Won Prize for Study of Dante". The New York Times. July 9, 1956. p. 23. ISSN 0362-4331.
  26. ^ The Spectator, 2 April 1993, p. 24.
  27. ^ "Letter: That notorious fake". The Independent (bl-Ingliż). 2011-10-22. Miġbur 2021-07-08.
  28. ^ The Spectator, 1 May 1998, p. 27.
  29. ^ "Apology for a False Picasso 'Quote'," Life, Vol. LXVI, No. 2, January 17, 1969, p. 18B.
  30. ^ Pierre d'Aix, Les Lettres Francaises, 12–18, Décembre, 1963.
  31. ^ Borges, Jorge Louis (1975). Preface to Papini's, Lo Specchio che Fugge. Parma-Milano: Franco Maria Ricci.
  32. ^ Hofer, Matthew (2011). “Mina Loy, Giovanni Papini, and the Aesthetic of Irritation,” Paideuma 38.
Miksub minn "https://mt.wikipedia.org/w/index.php?title=Giovanni_Papini&oldid=277906"