Henri Frederic Amiel

Henri Frederic Amiel
	; Ritratt fotografiku minn Jean-Francois Artus.
Ħajja
Twelid	Ġinevra, 27 Settembru 1821, 1821
Nazzjonalità	Żvizzera
Mewt	Ġinevra, 11 Mejju 1881
Post tad-dfin	Cemetery of Clarens (en)
Edukazzjoni
Alma mater	Università ta' Ġinevra ; Università Friedrich-Wilhelms
Lingwi	Franċiż; Standard High German (en)
Okkupazzjoni
Okkupazzjoni	poeta; filosofu; djarist; kittieb; għalliem fl-università; kritiku letterarju; traduttur
Impjegaturi	Università ta' Ġinevra (1854 -
Moviment	Idealiżmu Ġermaniż

Henri Frédéric Amiel (pronunzja bil-Franċiż: [ɑ̃ʁi fʁedeʁik amjɛl]; twieled fis-27 ta' Settembru 1821 – miet fil-11 ta' Mejju 1881) kien filosfu morali, poeta u kritiku Żvizzeru.

Bijografija

Imwieled f'Ġinevra fl-1821, Amiel kien dixxendent minn familja Huguenot li marret tgħix fl-Iżvizzera wara r-revoka tal-Editt ta' Nantes.

Wara li tilef lill-ġenituri tiegħu ta' età bikrija, Amiel ivvjaġġa ħafna, sar midħla mal-mexxejja intellettwali tal-Ewropa, u għamel studju speċjali tal-filosofija Ġermaniża f'Berlin. Fl-1849 huwa nħatar bħala professur tal-estetika fl-Akkademja ta' Ġinevra, u fl-1854 sar professur tal-filosofija morali.

Dawn il-ħatriet, mogħtija mill-partit demokratiku, ċaħħduh mill-appoġġ tal-partit aristokratiku, li kellhom patrunaġġ dominanti għall-kultura kollha tal-belt. Dan l-iżolament ispira ktieb li Amiel baqa' magħruf għalih, il-Journal Intime ("Ġurnal Privat"), li wara li ġie ppubblikat wara mewtu, kiseb reputazzjoni Ewropea. Ġie tradott bl-Ingliż mill-kittieba Brittanika Mary Augusta Ward fuq suġġeriment tal-akkademiku Mark Pattison.^[1]

Għalkemm mudest bħala volum ta' output, il-Ġurnal ta' Amiel kiseb simpatija li l-awtur ma rnexxilux jikseb f'ħajtu. Minbarra l-Journal, huwa pproduċa diversi volumi ta' poeżija u kiteb studji dwar Erasmus, Madame de Stael u kittieba oħra. Il-korrispondenza estensiva tiegħu ma' Égérie, l-isem tal-pinna li ta lil Louise Wyder, ġiet ippreservata u ppubblikata fl-2004.^[2]

Huwa miet f'Ġinevra fil-11 ta' Mejju 1881 tal-età ta' 59 sena. Amiel kien midfun fiċ-ċimiterju ta’ Clarens fil-canton ta’ Vaud. Il-lapida għandha kwotazzjoni mill-Ittra lill-Galatin 6,8:

"CELUI QUI SEME POUR L'ESPRIT MOISSONERA DE L'ESPRIT LA VIE ETERNELLE." ("min jiżra' biex jogħġob lill-Ispirtu, mill-Ispirtu jaħsad il-ħajja ta' dejjem.")

Il-filosfu Franċiż Ludovic Dugas, hu u jipprova jiddeskrivi fenomenu psikoloġiku ġdid, ħa l-l-kelma "depersonalizzazzjoni" mill-Journal intime ta' Amiel, "Għalija kollox stramb, nista' noħroġ minn ġismi, tiegħi bħala individwu, jiena depersonalizzat, imbiegħed, 'il bogħod". Dugas qies din id-deskrizzjoni bħala waħda litterali, iżda ftit paragrafi iktar 'l isfel Amiel jiċċara: "jidhirli li dawn l-esperjenzi mentali (transformations mentales) mhuma xejn iktar minn esperjenzi filosofiċi. Mhux marbut ma l-ebda waħda b'mod partikolari".^[3]

Xogħlijiet

Berlin au printemps de l’année 1848 (1849).
Du mouvement littéraire dans la Suisse romane et de son avenir (1849).
Grains de mil (1854).
Il penseroso (1858).
La Cloche (1860).
La Part du rêve (1863).
L’Escalade de MDCII (1875).
Charles le Téméraire (1876).
Les Étrangères (1876).
L’Enseignement supérieur à Genève depuis la fondation de l’Académie depuis le 5 juin 1559 (1878).
Jean-Jacques Rousseau jugé par les Genevois d’aujourd’hui (1879).
Jour à jour (1880).
Fragments d’un journal intime (1884), it-tieni edizzjoni.
Amiel's Journal: The Journal Intime of Henri-Frédéric Amiel (1885), traduzzjoni ta' Humphry Ward. Macmillan.
Philine (1927).
Lettres de jeunesse (1904).
Essais, critiques (1931).

Iktar qari

Arnold, Matthew (1888). "Amiel." In: Essays in Criticism. Londra: Macmillan & Co., pp. 300–331.
Barry, William (1909). "An Apostle of Nirvana: H.F. Amiel." In: Heralds of Revolt. Londra: Hodder & Stoughton, pp. 102–119.
Brooks, Van Wyck (1913). "Amiel." In: The Malady of the Ideal. Londra: A.C. Fifield, pp. 81–103.
Pater, Walter (1901). "Amiel's 'Journal Intime'." In: Essays from 'The Guardian'. Londra: Macmillan & Co., pp. 17–37.
Ward, Mary A. (1921). Introduction to Amiel's Journal. Londra: Macmillan & Co., pp. vii–xiii.

Referenzi

^ Sanders, Valerie (1996). Eve's Renegades: Victorian Anti-Feminist Women Novelists. New York: St. Martin's Press, p. 37.
^ Henri Frédéric Amiel, Louise Wyder, Louis Vannieuwenborgh - 2004 Louise Wyder, " Égérie ", est l'une d'entre elles. Proche ou lointaine, elle a accompagné Amiel pendant près de trente-trois ans.
^ Sierra, M.; Berrios, G.E. (June 1997). "Depersonalization: a conceptual history". History of Psychiatry. 8 (30): 213–229. ISSN 0957-154X.

[1] Sanders, Valerie (1996). Eve's Renegades: Victorian Anti-Feminist Women Novelists. New York: St. Martin's Press, p. 37.

[2] Henri Frédéric Amiel, Louise Wyder, Louis Vannieuwenborgh - 2004 Louise Wyder, " Égérie ", est l'une d'entre elles. Proche ou lointaine, elle a accompagné Amiel pendant près de trente-trois ans.

[3] Sierra, M.; Berrios, G.E. (June 1997). "Depersonalization: a conceptual history". History of Psychiatry. 8 (30): 213–229. ISSN 0957-154X.

[1]

[2]

[3]