Albéric Magnard

Minn Wikipedija, l-enċiklopedija l-ħielsa
Albéric Magnard
Ħajja
Isem propju Lucien Denis Gabriel Albéric Magnard
Twelid it-18-il arrondissement ta' Pariġi, 9 Ġunju 1865
Nazzjonalità Franza
Mewt Baron, 3 Settembru 1914
Post tad-dfin Ċimiterju ta' Passy
Grave of Magnard (en) Translate
Familja
Missier Francis Magnard
Ulied
uri
Edukazzjoni
Alma mater Conservatoire de Paris
Lingwi Franċiż
Għalliema Théodore Dubois
Studenti
uri
Okkupazzjoni
Okkupazzjoni surmast tal-orkestra
kompożitur
għalliem tal-mużika
kritiku tal-mużika
Moviment mużika klassika
Moviment artistiku opra
sinfonija

Lucien Denis Gabriel Albéric Magnard (pronunzja bil-Franċiż: ​[lysjɛ̃ dəni ɡabʁijɛl albeʁik maɲaʁ]; twieled fid-9 ta' Ġunju 1865 – miet fit-3 ta' Settembru 1914) kien kompożitur Franċiż, xi kultant magħruf bħala "Bruckner Franċiż", għalkemm hemm differenzi sinifikanti bejn iż-żewġ kompożiturit. Magnard sar eroj nazzjonali fl-1914 meta rrifjuta li jċedi l-proprjetà tiegħu lill-invażuri Ġermaniżi u miet biex jiddifendiha.

Bijografija[immodifika | immodifika s-sors]

Magnard twieled f'Pariġi, u kien iben Francis Magnard, awtur u editur famuż ta' Le Figaro. Albéric seta' għażel li jgħix ħajja komda bbażata fuq il-ġid tal-familja, iżda kien jobgħod jiġi msejjaħ "fils du Figaro" u ddeċieda li jibni karriera fil-mużika, ibbażata biss fuq it-talent tiegħu u mingħajr l-ebda għajnuna minn konnessjonijiet tal-familja.[1] Wara s-servizz militari, iggradwa fid-dritt, u beda jattendi l-Konservatorju ta' Pariġi, fejn studja l-kontrapont ma' Théodore Dubois u mar għall-klassijiet ta' Jules Massenet. Hemmhekk iltaqa' ma' Vincent d'Indy, u miegħu studja l-fugue u l-orkestra għal erba' snin. Dan wasslu biex jikkomponi l-ewwel żewġ Sinfoniji taħt d'Indy. Magnard iddedika s-Sinfonija Nru 1 lil d'Indy; u ż-żewġ irġiel dejjem irrispettaw lil xulxin, minkejja d-differenzi politiċi tagħhom (Magnard kien pro-Dreyfus).

Francis Magnard għamel li seta' biex jappoġġa l-karriera ta' Albéric filwaqt li rrispetta x-xewqa ta' ibnu li jirnexxi waħdu. Dan kienu jinkludi r-riklamar f'Le Figaro. Bil-mewt ta' missieru fl-1894, is-sogħba ta' Albéric Magnard ġiet ikkumplikata mill-gratitudni u l-urtar simultanji fil-konfront ta' missieru.

Fl-1896, Magnard iżżewweġ lil Julie Creton, sar għalliem tal-kontropont fl-iSchola Cantorum (li kienet għadha kemm ġiet stabbilita minn d'Indy) u kkompona s-Sinfonija Nru 3 tiegħu bil-B-ċatta minuri.

Mewt[immodifika | immodifika s-sors]

Il-qabar tal-kompożitur fiċ-Ċimiterju ta' Passy, Pariġi, Franza.

Fl-1914, fil-bidu tal-Ewwel Gwerra Dinjija, Magnard bagħat lil martu u liż-żewġ bniet tiegħu lejn moħba sikura u hu baqa' għassa tal-proprjetà tiegħu ta' "Manoir de Fontaines" f'Baron, Oise. Meta s-suldati Ġermaniżi daħlu fil-proprjetà tiegħu, Magnard spara lejhom, u qatel suldat. Is-suldati Ġermaniżi sparaw lura u mbagħad taw in-nar lid-dar. Huwa maħsub li Magnard miet fin-nirien, għalkemm il-katavru tiegħu ma setax jiġi identifikat fil-fdalijiet ta' daru.[2] In-nirien qerdu x-xogħlijiet mużikali kollha li Magnard kien għadu ma ppubblikax, inkluż ix-xogħol mużikali għall-orkestra tal-opra bikrija tiegħu Yolande, ta' Guercoeur (ix-xogħol għall-pjanu kien ġie ppubblikat, u x-xogħol għall-orkestra tat-tieni att baqa' jeżisti), u ċiklu iktar reċenti ta' kanzunetti. Guy Ropartz, li kien iddirieġa kunċert tat-tielet att ta' Guercoeur f'Nancy fi Frar 1908, sussegwentement wettaq rikostruzzjoni mill-memorja tal-orkestrar tal-atti li kienu ntilfu fin-nirien, u l-Opéra ta' Pariġi tat premiere dinji tax-xogħol wara mewt il-kompożitur fl-1931.

Mużika[immodifika | immodifika s-sors]

Id-dar ta' Magnard.

L-influwenzi mużikali primarji ta' Magnard kienu l-kompożituri Franċiżi kontemporanji, b'mod partikolar César Franck. Għalkemm alloka l-biċċa l-kbira tal-isforzi ta' kompożizzjoni għall-opri, u llum il-ġurnata x'aktarx li huwa magħruf l-iktar għall-erba' sinfoniji tiegħu, ċerti passaġġi juru influwenza iktar Ġermanika, u jagħtu ħjiel tal-mużika ta' Gustav Mahler. L-użu tiegħu tal-fugue u l-inkorporazzjoni korali, flimkien mal-grandjożità tal-espressjoni fix-xogħlijiet maturi tiegħu tal-orkestra, wasslu biex jissejjaħ "Bruckner Franċiż". Għalkemm Bruckner uża l-forom ċikliċi ferm qabel d'Indy sejjaħ il-kunċett b'isem César Franck, l-użu tal-forma ċiklika ta' Magnard hija iktar simili għal ta' Franck milli ta' Bruckner. Fl-opri tiegħu, Magnard uża t-teknika tal-leitmotiv ta' Richard Wagner.

Ix-xogħol mużikali kollu ta' Magnard jammonta għal total ta' 22 opus. Flimkien mas-sinfoniji u l-opri, hemm għadd ta' xogħlijiet tal-kamra li jinkludu kwartett uniku tal-korda, kwintett għall-pjanu u għall-istrumenti tan-nifs, trio għall-pjanu, sonata għall-vjolin (bil-G, l-opus 13), u sonata għall-vjolinċell (bl-A, l-opus 20). Xi xogħlijiet oħra ġew ippubblikati wara mewtu, inkluż il-Quatre poèmes en musique, erba' kanzunetti għall-baritoni u għall-pjanu.[3]

Għażla ta' xogħlijiet[immodifika | immodifika s-sors]

  • Trois Pièces pour piano, Op. 1
  • Suite dans le style ancien, Op. 2, għall-orkestra
  • Six Poèmes, Op. 3, għall-kant u għall-pjanu: 1. "À elle"; 2. "Invocation"; 3. "Le Rhin allemand"; 4. "Nocturne"; 5. "Ad fontem"; 6. "Au poète"
  • Sinfonija Nru 1 biċ-Ċ minuri, Op. 4 (1890)
  • Yolande, Op. 5, opra (1888-1891)
  • Sinfonija Nru 2 bl-E, Op. 6 (1893)
  • Promenades, Op. 7, għall-pjanu (1894)
  • Quintet in D minor, Op. 8, għall-pjanu, għall-flawt, għall-oboe, għall-klarinett u għall-bassoon
  • Chant funèbre, Op. 9 (1895)
  • Overture, Op. 10 (1895)
  • Sinfonija Nru 3 bil-B-ċatta minuri, Op. 11 (1896)
  • Guercoeur, Op. 12, opra (1897-1900)
  • Sonata in G, Op. 13, għall-vjolin u għall-pjanu (1903)
  • Hymne à la justice, Op. 14 (1903)
  • Quatre Poèmes, għall-baritoni u għall-pjanu, Op. 15 (1903)
  • Kwartett tal-Korda bl-E minuri, Op. 16 (1904)
  • Hymne a Venus, Op. 17 (1906)
  • Trio in F minor, Op. 18, għal trio għall-pjanu (1905)
  • Bérénice, Op. 19, opra (1905-1909)
  • Sonata bl-A maġġuri, Op. 20, għall-vjolinċell u għall-pjanu (1912)
  • Sinfonija Nru 4 biċ-Ċ-akuta minuri, Op. 21 (1913)
  • Douze Poèmes, Op. 22
  • En Dieu mon espérance
  • À Henriette

Għażla ta' reġistrazzjonijiet[immodifika | immodifika s-sors]

Albéric Magnard, La Musique de chambre, Timpani Records, 4 CDs (Ottubru 2014)

  • CD 1: Sonata għall-Vjolin bil-G maġġuri, Sonata għall-Vjolinċell bl-A maġġuri
  • CD 2: Trio għall-Pjanu bl-F minuri, Kwintett għall-Pjanu bid-D minuri (għall-pjanu u għall-istrumenti tan-nifs)
  • CD 3: Kwartett tal-Korda bl-E minuri
  • CD 4: (bil-mitkellem; diskussjoni bil-Franċiż dwar ix-xogħlijiet mużikali bejn Harry Halbreich u Stéphane Topakian)

L-erba' sinfoniji ġew irreġistrati minn:

  • L-Orchestre du Capitole de Toulouse, iddireġuta minn Michel Plasson (EMI Classics, 1983/1987/1989)
  • The BBC Scottish Symphony Orchestra, iddireġuta minn Jean-Ives Ossonce (Hyperion, 1997)
  • The Malmö Symphony Orchestra, iddireġuta minn Thomas Sanderling (BIS Records, 2000)
  • The Freiburg Philharmonic Orchestra, iddireġuta minn Fabrice Bollon (Naxos Records, 2019/2020)

Reġistrazzjoni kompluta ta' Guercœur ġiet rilaxxata minn EMI Angel/Pathé Marconi fl-1990. Fiha l-parteċipazzjoni ta' Hildegard Behrens, Nadine Denize, José van Dam u Gary Lakes, flimkien mal-Orchestre du Capitole de Toulouse ddireġuta minn Michel Plasson.

Referenzi[immodifika | immodifika s-sors]

  1. ^ M.D. Calvocoressi, "Albéric Magnard" The Musical Times, l-1 ta' Ottubru 1921, p. 683.
  2. ^ Malcolm MacDonald, "Magnard, (Lucien Denis Gabriel) Albéric", The New Grove Dictionary of Music and Musicians, it-tieni edizzjoni, editjata minn Stanley Sadie u John Tyrrell (Londra: Macmillan Publishers, 2001).
  3. ^ Andrew Thomson, CD review, The Musical Times, Settembru 1992, p. 458.
Miksub minn "https://mt.wikipedia.org/w/index.php?title=Albéric_Magnard&oldid=280085"